Laatste klas lagere school. We mochten meedoen aan een spelshow op televisie en voor één van de onderdelen zochten ze een leerling die een instrument bespeelt. Toen ik het hoorde wist ik meteen dat ik dat wilde gaan doen. En iedereen keek ook naar mij, alleen zagen ze me niet. Ik zat letterlijk onder de tafel. Een spreekbeurt? Ik gruwelde bij het idee alleen al. Ik deed er alles aan om niet op te vallen, niet zichtbaar te zijn. Als ik in beeld kwam werd ik namelijk uitgescholden of gepest. Werd ik uitgelachen of door grotere jongens achterna gezeten. En toen ik eenmaal een grote jongen was en aan het werk ging gebeurde het nog steeds. Ik zag collega’s om me heen weglopen met de successen waar ik de stille kracht van was. Promoties gingen aan mijn neus voorbij. Ik kon tijdens sollicitaties heel goed mijn tekortkomingen in het zonnetje zetten, en liet mijn kwaliteiten in de schaduw staan. Hoe meer afwijzingen dat opleverde, hoe minder behoefte ik had om te solliciteren. Mogelijkheden om mijn eigen carrière een andere vorm te geven liet ik voorbij gaan. Terwijl diep van binnen juist een verlangen brandde om in de spotlights te staan.
Het heeft tot rond mijn 35e geduurd voordat ik dat uit durfde te spreken. Ik deed daarna audities, werd vaak afgewezen en soms aangenomen. Niets hield me meer tegen om mijn eigen passie te volgen. En nog steeds deed ik het (gelukkig figuurlijk gesproken) in mijn broek. Kreeg ik een keer een complete black-out. Deed een afwijzing nog steeds pijn. Maar ik was en ben er klaar mee om me te verstoppen: ik mag er ook zijn. Ik sta met veel enthousiasme en plezier voor groepen, geef trainingen, treed op en ik kies er vaak bewust voor om een tegengeluid te laten horen. Het kan me steeds minder schelen wat de rest van de wereld daarvan denkt. Mensen zien alleen een plaatje en kleuren het zelf verder in. So be it. Ben ik nu van mijn onzekere gevoelens af? Echt niet. Ben ik gelukkiger? Zeker wel!
Ik kan scherp uit de hoek komen zonder bot te zijn, al neigt mijn humor soms wel wat naar sarcasme. Doordat ik zelf gewend ben aan de pijn heb ik niet altijd door dat ik anderen daarmee kwets. Eigenlijk ben ik best lief hoor 😉. Iemand noemde me eens liefdevol genadeloos…
Als coach weet ik inmiddels dat in mijn angst om zichtbaar te zijn ook mijn verlangen om gezien te worden schuilging. De meeste mensen die bij mij komen hebben een vergelijkbare ervaring. Als ze niet opvielen werden ze daarvoor op één of andere manier beloond, en als ze zichtbaar waren had dat pijnlijke gevolgen. Het is dus helemaal niet gek dat je daardoor negatieve gedachten hebt ontwikkeld. En dan kun je natuurlijk proberen om daar positieve gedachten tegenover te zetten, uiteindelijk komen die negatieve gedachten toch weer naar boven. Dus is er iets anders nodig. Iets waardoor je die negatieve gedachten wat minder serieus neemt. Ik ga je helpen om jouw verstand een beetje voor de gek te houden, want dat praat naast verstandige dingen ook heel veel onzin.
Wat je verder nog van mij moet weten:
- ik ga helemaal los op een feestje en geniet net zo veel van alleen zijn in de natuur. Het is balanceren tussen extravert en intravert
- ik kan enorm goed niets doen, het is een gave
- ik zing in een a cappella groep en zou het liefst nog eens Angels zingen in een vol stadion
- loyaliteit is belangrijk voor mij; ik werkte 25 jaar bij één werkgever en ben al 30 jaar getrouwd (met dezelfde vrouw)
- ik loop graag hard en heb 3x de marathon van Rotterdam gelopen
- Ik besteed veel te veel tijd aan social media
- ik ben behoorlijk emotioneel en huil al bij de begintune van Spoorloos